باز هم مطلبی دیگر از تنهایی و نا امیدی…
امیدوارم حداقل توان این را هم از دست ندهم و چراغ زندگانیم در این خانه آنلاین روشن بماند.
ماه دیگر که بهار آمد یاد من هم باش…
چه دشوار است رویا را نوشتن.به واقع سرما یخ را نمی شکند.ما سرمازدگان آرزویی جز شکستن یخ وجود دیگران نداریم.
این است که افسردگی سراسر وجود مرا فرا می گیرد و با دستهای سردم دیگر نمی توانم گرمایی را به خانه متروک آرزوهایم الهام بخشم.
آلودگی من بیش از آن است که با شکوه ای یا گلایه ای بتوان آنرا به سخره کشید.
دیگر نمی توان بجای پس انداز کردن حرفهای قدیمی ، گفتار جدیدی را به زبان آورد.
بیچاره زنانی که مجبورند از شوهران وفادارشان در تمام عمر همان جمله هایی را بشنوند که مردان معمولا در مدرسه یاد می گیرند…عین دوایی تلخ و بدبو ، آن هم روزی ۳ بار … صبح ، ظهر ، شب . تازه بعضی ها عصرها هم شاید.می دانیم…درست است ،نو کردن یک ضرورت است.همانقدر که عتیقه کردن…
بحث فقط در جنس موضوع است و درک این است که چه چیز را باید عتیقه کرد و چه چیز را باید نو نو بکار برد.
از همسر پیر یک باستان شناس شنیدم…شوهرم را درست به این دلیل که یک باستان شناس است و دائما با اشیای قدیمی سرگرم است دوست می دارم، چرا که قدر مرا هرقدر که کهنه تر می شوم بیشتر می داند.و می داند که با نگاهی سنگین تنگ گرانبهای وجود من از هم می شکند.
راستش خیلی دلم می خواهد صد سال تنهایی را بخوانم و شاید اثری از مخملباف هم مرا آرام کند.
دیگر جوان نیستم…می دانم در جملاتم نقصی وجود دارد و پر از اضطراب هستند.
هرکس سرش را برگرداند تا مرا ببیند چیزی ندید جز تلی از خاکستر غرورم…لبخندی از روی غم برای پوشاندن کراهت آستانم بر لب دارم.
مجبورم با تمام فریادهای خفته قلبم که به گوش کسی نمی رسد باز هم از مشق سکوت بنویسم. اما این سکوت بهانه ایست برای فریاد…فریادی که با سکوت معنا می گیرد. فریادی که بدون هدف مانند ترنمی ناتمام از صدای باران است.
دیگر باید شروع کنم ناپدید کردن خودم را…نمی توانم تلاش برای قدم زدن را شروع کنم چرا که غرورم را بادهای موسمی خشن برده اند.
بد نیست که شروع کنم به از سر یافتن زندگی ام و همه حرف های زندگی ام را توی کلاف های سردرگم تنهایی ام گم کنم تا شاید بگویند من احمقم که اجازه نمی دهم کسی بنشیند زیر پای زندگی ام! آری شاید اینجوری ها باشد تا که بشنوم پشت سرم می گویند مغرور هم هستم.
احساس می کنم تمام نوشته هایم همین سناریوی تکراری زندگی تنها و خالی از غرور است که برای بازیگر نقش اولش اشتباه انتخاب شده ام که نه بلدم فریاد بکشم و نه بلدم که از پس بغض های سنگین بر بیایم.
هر بار این سناریوی من به اوج و حساسیت خودش می رسید،سرم را به پایین می انداختم و گوشه ای می نشستم و منتظر اتمام آن می شدم تا به سمت تنهایی ناتمام خود بازگردم.
و بعد که این سناریو را مرور می کردم سایه ای از خودم می دیدم که دارد غرق اشک می شود و زیر بار این همه احساس مدفون شده است …
نمی دانی چه دلتنگم،نمی دانی چه غمگینم، دلتنگم از این روزای بی امید…غمگینم برای این شبگردی های خسته و مایوس …
نمی دانم به دنبال چه هستم خدایا…به دنبال چه می گردم شب و روز…در پی نگاه خسته من چه نهفته است…چرا افسرده است این قلب پر سوز من…
آرام به کنجی پناه می آورم و نگاهم را در تیرگیها غوطه ور می کنم…
آرامش جاودانه می خواهم…بر حسرت دل دیگر نمی افزایم…آسایش بی کران می خواهم…
می دانم دردی است پیچیده در احوال من…
اما دیگر نکنم ز روی نادانی ،قربانی آسایشی غرورم را . حرفا خیلی زیاده و دل منم پر. اگه بخوام همینجوری ادامه بدم باید نصف روز رو بنویسم.کلام هم کوتاه باشه بهتره…
نظرات شما عزیزان:
<-PollName->
آمار
وبلاگ:
خبرنامه وبلاگ:
تبادل
لینک هوشمند